Obywatelstwo

Obywatelstwo polskie można uzyskać:

  1. Z mocy prawa
  2. Przez nadanie obywatelstwa polskiego
  3. Przez uznanie za obywatela polskiego
  4. Przez przywrócenie obywatelstwa polskiego

 

Z mocy prawa

Z mocy prawa obywatelstwo polskie uzyskuje małoletnie dziecko, jeżeli:

  1. co najmniej jedno z rodziców posiada obywatelstwo polskie w momencie urodzenia dziecka (zasada prawa krwi), lub
  2. urodziło się na terytorium Polski, a jego rodzice są nieznani, nie posiadają żadnego obywatelstwa lub ich obywatelstwo jest nieokreślone (zasada prawa ziemi)

 

Dziecko nabywa obywatelstwo polskie, jeśli zostało znalezione na terytorium Polski, a jego rodzice są nieznani.

Jeżeli małoletni cudzoziemiec, przed ukończeniem 16 roku życia, był przysposobiony (adoptowany) przez osobę lub osoby posiadające obywatelstwo polskie, przyjmuje się, że cudzoziemiec nabył obywatelstwo polskie z dniem urodzenia.

 

Nadanie obywatelstwa

Obywatelstwo polskie nadaje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Prezydent w swojej decyzji nie jest ograniczony żadnymi warunkami, które powinien spełnić cudzoziemiec, aby zostało mu nadane obywatelstwo polskie. Prezydent wiec może nadać obywatelstwo dowolnemu cudzoziemcowi.

Nadanie obywatelstwa polskiego następuje na wniosek cudzoziemca. Wniosek o nadanie obywatelstwa polskiego osoby zamieszkałe legalnie w Polsce wnoszą do Prezydenta za pośrednictwem wojewody właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby zainteresowanej. Jeśli cudzoziemiec przebywa za granicą, to wniosek należy złożyć za pośrednictwem właściwego konsula.

Wniosek składa się osobiście lub korespondencyjne. Dokumenty wydane w języku obcym należy złożyć wraz z ich tłumaczeniem na język polski sporządzonym przez tłumacza przysięgłego lub przez konsula RP. Osoba, ubiegająca się o nadanie obywatelstwa jest zobowiązana do uzasadnienia swojego wniosku. Musi przedstawić istotny powód, dla której obywatelstwo polskie powinno zostać jej nadane.

Procedura nadania obywatelstwa przez Prezydenta może trwać dowolny okres, gdyż nie ma ograniczeń czasowych. W tym przypadku nie obowiązują przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Odmowa nadania obywatelstwa polskiego nie wymaga uzasadnienia oraz nie podlega zaskarżeniu.

 

Uznanie za obywatela polskiego

Cudzoziemiec może zostać uznany za obywatela polskiego w następujących przypadkach:

  1. Cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Polski co najmniej od 3 lat na podstawie zezwolenia na osiedlenie się lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, który posiada w Polsce stabilne i regularne źródło dochodu oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego;

  2. Cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie w Polsce co najmniej od 2 lat na podstawie zezwolenia na osiedlenie się lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE, który pozostaje co najmniej od 3 lat w związku małżeńskim zawartym z obywatelem polskim lub nie posiada żadnego obywatelstwa;

  3. Cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Polski co najmniej od 2 lat na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, które uzyskał w związku z posiadaniem statusu uchodźcy nadanego w Polsce;

  4. Małoletniego cudzoziemca, którego jedno z rodziców jest obywatelem polskim, przebywającego w Polsce na podstawie zezwolenia na osiedlenie się lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, a drugie z rodziców, nie posiadające obywatelstwa polskiego, wyraziło zgodę na to uznanie;

  5. Małoletniego cudzoziemca, którego co najmniej jednemu z rodziców zostało przywrócone obywatelstwo polskie, jeżeli małoletni przebywa w Polsce na podstawie zezwolenia na osiedlenie się lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, a drugie z rodziców, nie posiadające obywatelstwa polskiego, wyraziło zgodę na to uznanie;

  6. Cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie i legalnie na terytorium Polski co najmniej od 10 lat, który spełnia łącznie następujące warunki:

  • posiada zezwolenie na osiedlenie się lub zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, oraz

  • posiada w Polsce stabilne i regularne źródło dochodu oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego;

  1. Cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Polski co najmniej od 2 lat na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, które uzyskał w związku z polskim pochodzeniem.

 

Uznanie obywatelstwa polskiego

Uznanie za obywatela polskiego następuje na wniosek zainteresowanej osoby. Wniosek o uznanie za obywatela polskiego składa się do wojewody, właściwego ze względu na miejsce faktycznego zamieszkiwania cudzoziemca (tzn. miejsca, w którym koncentruje się ośrodek interesów życiowych cudzoziemca), a nie zameldowania. W konsekwencji, cudzoziemiec jest zobowiązany do wskazania we wniosku swojego miejsca zamieszkania w rozumieniu centrum życiowego, a nie miejsca zameldowania.

 

Decyzję w sprawie uznania cudzoziemca za obywatela polskiego wydaje wojewoda właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby, której postępowanie dotyczy.

 

WAŻNE: aby móc zostać uznanym za obywatela polskiego, cudzoziemiec – za wyjątkiem przypadków określonych – ma obowiązek znać język polski. Jego znajomość musi zostać potwierdzona certyfikatem znajomości języka uzyskanym po zdaniu egzaminu państwowego, świadectwem ukończenia szkoły (np. szkoły podstawowej, średniej lub wyższej) w Polsce lub świadectwem ukończenia szkoły za granicą z wykładowym językiem polskim.

 

Certyfikaty znajomości języka polskiego wydawane są przez Państwową Komisję Poświadczania Znajomości Języka Polskiego Jako Obcego. Obecnie, aby otrzymać certyfikat należy zdać egzamin organizowany przez ww. Komisję na poziomie podstawowym komunikatywnym (poziom B1).

UWAGA: obecnie znajomość języka polskiego musi zostać udokumentowana na poziomie co najmniej komunikatywnym. Dokumentem potwierdzającym znajomość polskiego jest m.in. świadectwo ukończenia szkoły w Polsce, świadectwo ukończenia szkoły za granicą z wykładowym językiem polskim lub certyfikat wydany przez Państwową Komisję Poświadczania Znajomości Języka Polskiego jako Obcego.

 

Przywrócenie obywatelstwa polskiego

Osoby mogą starać się o przywrócenie obywatelstwa polskiego, jeśli w przeszłości posiadały obywatelstwo polskie, ale utraciłe je przed 1. stycznia 1999 roku. W tym celu cudzoziemiec zwraca się do Ministra Spraw Wewnętrznych z właściwym wnioskiem.

 

Cudzoziemiec zamieszkujący poza terytorium Polski składa wniosek o przywrócenie obywatelstwa polskiego za pośrednictwem konsula RP właściwego ze względu na miejsce zamieszkania cudzoziemca.

 

Wniosek o przywrócenie obywatelstwa polskiego musi zawierać m.in. dane cudzoziemca, adres zamieszkania, oświadczenie o posiadaniu w przeszłości obywatelstwa polskiego, informacje o okolicznościach jego utraty, a także życiorys.

 

Do wniosku o przywrócenie obywatelstwa polskiego dołącza się także:

  • dokumenty potwierdzające tożsamość i obywatelstwo;
  • dokumenty potwierdzające zmianę imienia i nazwiska, jeżeli takie nastąpiły;
  • posiadane dokumenty potwierdzające utratę obywatelstwa polskiego;
  • fotografię osoby objętej wnioskiem.

 

Nabycie obywatelstwa polskiego następuje w dniu, w którym decyzja o przywróceniu obywatelstwa polskiego stała się ostateczna.

 

Podwójne obywatelstwo w Polsce

Obywatel Polski może posiadać oprócz obywatelstwa polskiego inne obywatelstwo. W przypadku, gdy osoba ma podwójne obywatelstwo – polskie i innego kraju – to wobec Polski ma takie same prawa i obowiązki jak osoba posiadająca wyłącznie obywatelstwo polskie. Oznacza to, że taka osoba nie może wobec władz polskich powoływać się ze skutkiem prawnym na posiadanie równocześnie obywatelstwa innego państwa i na wynikające z niego prawa i obowiązki.

 

Osoba, ubiegająca się o uznanie, nadanie lub przywrócenie obywatelstwa polskiego nie musi zrzekać się swojego dotychczasowego obywatelstwa.

 

Przed złożeniem wniosku o uznanie za obywatela polskiego warto również dowiedzieć się, jak kraj pochodzenia osoby składającej wniosek reguluje zagadnienie podwójnego obywatelstwa. Niektóre państwa nie uznają podwójnego obywatelstwa i w momencie, gdy osoba nabywa obywatelstwo innego kraju, może ona automatycznie utracić swoje dotychczasowe obywatelstwo. Dlatego warto zasięgnąć informacji o regulacji podwójnego obywatelstwa w obu państwach – w Polsce i w kraju pochodzenia migranta.

 

OBYWATELSTWO UNII EUROPEJSKIEJ

Swobodny przepływ osób to jedna z czterech głównych zasad rynku wewnętrznego, ponadto główna zasada promowana przez Unię Europejską. Dzięki niej wszyscy obywatele Unii Europejskiej oraz rezydenci legalnie mieszkający w jednym z państw członkowskich mogą bez przeszkód przemieszczać się po terytorium UE i osiedlać się.

Akt Stanu Cywilnego

Akt stanu cywilnego jest to pojedynczy wpis w księdze stanu cywilnego, który rejestruje stan cywilny osoby poprzez urzędowe odnotowanie określonych zdarzeń. Akty stanu cywilnego stanowią wyłączny dowód zdarzeń w nich stwierdzonych, ich niezgodność z prawdą może być udowodniona jedynie w postępowaniu sądowym. W prawie polskim istnieją trzy rodzaje aktów stanu cywilnego:

  1. Akt urodzenia;
  2. Akt małżeństwa
  3. Akt zgonu.

Księgi stanu cywilnego, do których wpisuje się akty stanu cywilnego, prowadzi się w urzędach stanu cywilnego. Urzędy stanu cywilnego wchodzą w skład urzędu gminy.

 

Sporządzenie polskiego aktu stanu cywilnego na podstawie dokumentu zagranicznego

 

Wpisanie zagranicznego aktu stanu cywilnego do polskich ksiąg stanu cywilnego:

  1. Wpisania treści aktu stanu cywilnego sporządzonego za granicą do polskich ksiąg stanu cywilnego dokonuje się w urzędzie stanu cywilnego miejsca zamieszkania wnioskodawcy.

  2. Jeżeli osoba żądająca dokonania czynności przez urząd stanu cywilnego nie ma w kraju miejsca zamieszkania, właściwość miejscową w sprawach rejestracji stanu cywilnego ustala się na podstawie ostatniego miejsca zamieszkania tej osoby w kraju.

  3. W razie braku takiej podstawy lub jeżeli wnioskodawcą jest konsul, czynności tej dokonuje się w urzędzie stanu cywilnego m.st. Warszawy.

 

Dokumenty konieczne do wpisania zagranicznego aktu stanu cywilnego

  1. Oryginał zagranicznego odpisu aktu stanu cywilnego, wystawionego przez odpowiedni urząd.

  2. Tłumaczenie dokumentu na język polski, dokonane przez tłumacza przysięgłego lub polskiego konsula.

  3. Wniosek do kierownika USC o umiejscowienie zagranicznego aktu stanu cywilnego w polskich księgach stanu cywilnego.

  4. Dowód uiszczenia opłaty skarbowej.

 

Jeżeli w zagranicznym odpisie aktu stanu cywilnego brakuje wszystkich danych wymaganych przez prawo polskie np. daty i miejsca urodzenia, nazwiska rodowego – należy zawrzeć we wniosku prośbę o uzupełnienie polskiego aktu stanu cywilnego i dołączyć dokumenty, przede wszystkim wcześniej sporządzone akty stanu cywilnego, które zawierają brakujące dane (np. podstawą sporządzenia aktu urodzenia dziecka będzie akt małżeństwa jego rodziców, akt małżeństwa uzupełnia się na podstawie aktów urodzenia nupturientów).

Jeśli zagraniczny akt stanu cywilnego zawiera oczywiste omyłki pisarskie, kierownik USC może, po wpisaniu aktu do polskiej księgi stanu cywilnego, dokonać ich sprostowania na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu. Podstawą takiej czynności będą wcześniejsze akty stanu cywilnego osób których akt dotyczy lub akty stanu cywilnego rodziców”.

Zagraniczne dokumenty urzędowe powinny zostać zalegalizowane.

 

Formy legalizacji:

  • legalizacja pełna – przeprowadzana przez polskiego konsula,

  • Apostille – jeżeli dokument jest wystawiony przez władze państwa, które jest stroną Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5 października 1961r. (Dz. U. Nr 112, poz. 938).

Dokumenty urzędowe sporządzone zagranicą powinny zostać przetłumaczone na język polski. Powinno to zostać dokonane przez polskiego tłumacza przysięgłego.

 

Odtworzenie aktu stanu cywilnego

W przypadku, gdy akt urodzenia, małżeństwa lub zgonu został sporządzony za granicą, a uzyskanie odpisu jest niemożliwe lub związane z poważnymi trudnościami, można odtworzyć jego treść na wniosek osoby zainteresowanej, organu państwowego lub z urzędu.

 

Brak rejestracji za granicą zdarzenia z zakresu stanu cywilnego

Urodzenie, zawarcie małżeństwa lub zgon, które nastąpiły za granicą i nie zostały zarejestrowane w zagranicznych księgach stanu cywilnego, można zarejestrować w polskich księgach stanu cywilnego.

Ewidencja ludności

Obowiązek meldunkowy
Obowiązek meldunkowy ciąży na osobie i polega na:

  • zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego

  • wymeldowaniu się z miejsca pobytu stałego lub czasowego,

  • zameldowaniu o urodzeniu dziecka,

  • zameldowaniu o zmianie stanu cywilnego,

  • zameldowaniu o zgonie osoby.

 

Zameldowanie osoby w lokalu jest czynnością rejestracyjną, potwierdzającą wyłącznie fakt pobytu osoby w tym lokalu i następuje pod oznaczonym adresem. Adres określa się przez podanie:

  • w gminach, które uzyskały status miasta – nazwy miasta (dzielnicy), ulicy, numeru domu i lokalu, nazwy województwa oraz kodu pocztowego,

  • innych gminach – nazwy miejscowości, numeru domu i lokalu, nazwy gminy, nazwy województwa, kodu pocztowego oraz nazwy ulicy, jeżeli w miejscowości występuje podział na ulice.

 

W tym samym czasie można mieć tylko jedno miejsce pobytu stałego oraz pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące.

Osoba przebywająca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązana zameldować się w miejscu pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące najpóźniej w 30. dniu, licząc od dnia przybycia do tego miejsca. Zameldowania na pobyt czasowy dokonuje się w miejscu tego pobytu, z jednoczesnym zgłoszeniem zamierzonego czasu jego trwania.

Dokonując zameldowania na pobyt stały lub pobyt czasowy trwający ponad 3 miesiące z równoczesnym wymeldowaniem się z dotychczasowego miejsca pobytu stałego albo pobytu stałego i pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące albo pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące osoba wypełnia i podpisuje formularz „Zgłoszenie pobytu stałego” albo „Zgłoszenie pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące” zgłaszając w organie gminy dane wymagane ustawą i wskazując adres lub adresy z których ma zostać wymeldowana.

 

ZNIESIENIE OBOWIĄZKU MELDUNKOWEGO

W dniu 24 września 2010 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił nową ustawę o ewidencji ludności, opublikowaną w Dz.U. Nr 217, poz. 1427 z późn. zm., która wejdzie w życie zgodnie z ustawą o zmianie ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U z 2012 poz. 1407) – 1 stycznia 2015 r.
Ustawa przewiduje zniesienie obowiązku meldunkowego z dniem 1 stycznia 2016 r.

Dowód osobisty

Dowód osobisty jest dokumentem stwierdzającym tożsamość osoby, poświadczającym obywatelstwo polskie oraz uprawniającym obywateli polskich do przekraczania granic państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, których obywatele mogą korzystać ze swobody przepływu osób na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, uznających ten dokument za wystarczający do przekraczania ich granicy.

 

Dowód osobisty wydaje:

  • właściwy ze względu na miejsce zameldowania na pobyt stały organ gminy (wójt, burmistrz lub prezydent miasta).
  • w razie braku miejsca zameldowania na pobyt stały – organ gminy ostatniego miejsca pobytu stałego tej osoby.
  • jeśli nie można ustalić właściwości miejscowej organu w sposób wskazany wyżej, dowód osobisty wydaje organ gminy właściwy dla obszaru dzielnicy Śródmieście w m.st. Warszawie.

Paszport

Kto wydaje paszport i paszport tymczasowy?

Paszporty i paszporty tymczasowe w kraju wydaje i odmawia ich wydania wojewoda, do którego wpłynął wniosek o wydanie dokumentu paszportowego, a za granicą konsul.

 

Co warto wiedzieć?

  • Paszport wydawany jest na jedną osobę.

  • Paszport jest ważny:

    • o 10 lat od daty wydania dla osób powyżej 13 roku życia,

    • o 5 lat dla dzieci do 13 roku życia,

  • Paszport tymczasowy jest ważny nie dłużej niż przez okres 12 miesięcy.

  • Utrata ważności paszportu nie pozbawia jego posiadacza prawa przybycia na podstawie tego dokumentu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

  • Minister właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje zwierzchni nadzór nad prowadzeniem spraw dotyczących paszportów i paszportów tymczasowych.

  • Od decyzji w sprawach unieważnienia i odmowy wydania dokumentu paszportowego przysługuje odwołanie do Ministra Spraw Wewnętrznych.


Paszport tymczasowy

Paszport tymczasowy wydawany jest:

  • obywatelom polskim przebywającym za granicą, na czas oczekiwania przez nich na doręczenie paszportu sporządzonego w Rzeczypospolitej Polskiej;

  • obywatelom polskim przebywającym czasowo w Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą, na powrót do miejsca stałego pobytu,

  • obywatelom polskim przebywającym w Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą, w udokumentowanych nagłych przypadkach związanych z chorobą lub pogrzebem członka rodziny,

  • osobom przebywającym w Rzeczpospolitej Polskiej i za granicą, w udokumentowanych nagłych przypadkach związanych z prowadzoną działalnością zawodową.

Paszport tymczasowy jest ważny przez okres w nim wskazany, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od daty wydania.

Polskie paszporty wydawane po 29 czerwca 2009 r. zawierają dane biometryczne w postaci wizerunku twarzy i odcisków palców.

Obowiązek wydawania paszportów biometrycznych, tj. takich, w których w formie elektronicznej umieszczone są wizerunek twarzy i odciski palców, nałożyło na kraje członkowskie Unii Europejskiej Rozporządzenie Rady (WE) nr 2252/2004 z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie norm dotyczących zabezpieczeń i danych biometrycznych w paszportach i dokumentach podróży wydawanych przez Państwa Członkowskie. Paszporty biometryczne w sposób wiarygodny określają związek pomiędzy dokumentem a jego posiadaczem, dzięki czemu ograniczają przestępczość związaną z kradzieżą tożsamości i fałszerstwami dokumentów.

Od czerwca 2009 r. każda osoba składająca w punkcie paszportowym wniosek o wydanie paszportu, jest zobowiązana do złożenia odcisków palców, polegającego na przyłożeniu palców do urządzenia elektronicznego (czytnika).

Paszport tymczasowy nie zawiera biometrii.

Jakie dokumenty należy złożyć aby otrzymać paszport?
Aby otrzymać paszport należy w organie paszportowym złożyć:

  • wypełniony wniosek o wydanie dokumentu paszportowego;

  • jedną kolorową fotografię spełniającą wymogi biometrii;

  • dowód uiszczenia opłaty paszportowej, lub przedstawić do wglądu dokument potwierdzający uprawnienie do skorzystania z ulgi lub dokument uprawniający do zwolnienia z opłaty;

  • odpis skrócony lub zupełny polskiego aktu urodzenia – w przypadku ubiegania się o dokument paszportowy za granicą przez osoby nieposiadające numeru PESEL;

  • odpis skrócony lub zupełny polskiego aktu małżeństwa – w przypadku ubiegania się o dokument paszportowy każdorazowo po zmianie nazwiska w wyniku zawarcia małżeństwa za granicą.

Składając wniosek o wydanie dokumentu paszportowego należy okazać do wglądu ważny dokument paszportowy, a w przypadku gdy osoba nie posiada ważnego dokumentu paszportowego ważny dowód osobisty, o ile ma obowiązek posiadania tego dokumentu.

Wniosek o wydanie dokumentu paszportowego składa się osobiście, z wyjątkiem następujących przypadków:

  • wniosek o wydanie dokumentu paszportowego osobie małoletniej składają rodzice lub ustanowieni przez sąd opiekunowie albo jeden z rodziców lub ustanowionych przez sąd opiekunów wraz z pisemną zgodą drugiego z rodziców lub ustanowionego przez sąd opiekuna, poświadczoną za zgodność podpisu przez organ paszportowy lub notariusza;

  • wniosek o wydanie dokumentu paszportowego osobie ubezwłasnowolnionej całkowicie pozostającej pod władzą rodzicielską składają rodzice, a niepozostającej pod władzą rodzicielską składa opiekun ustanowiony przez sąd.

Dokument paszportowy odbiera się osobiście w organie paszportowym, w którym został złożony wniosek, a osoba dokonująca odbioru sprawdza za pomocą czytnika elektronicznego czy dane zawarte w mikroprocesorze są zgodne ze stanem faktycznym. Przy odbiorze dokumentu paszportowego przedstawia się także dotychczas posiadany dokument paszportowy, celem jego anulowania.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy paszporty i paszporty tymczasowe w Rzeczpospolitej polskiej wydaje i odmawia ich wydania wojewoda, do którego wpłynął wniosek o wydanie dokumentu paszportowego, a za granicą konsul. Oznacza to, iż obywatele polscy mogą występować o paszport lub paszport tymczasowy niezależnie od miejsca zamieszkania tj. do dowolnego organu paszportowego.

Jak otrzymać paszport za granicą.
Aby otrzymać polski paszport za granicą należy zgłosić się do konsula RP i złożyć dokumenty, o których mowa powyżej. W przypadku sytuacji, w której zachodzi wątpliwość co do posiadania polskiego obywatelstwa, należy przedstawić dokument potwierdzający jego posiadanie, lub poprzez konsulat wystąpić do właściwego urzędu w kraju celem jego wystawienia.

W przypadku osób, które nie posiadają numeru PESEL, z wnioskiem o jego nadanie występuje konsul.

Jak uzyskać paszport dla dziecka:

  • Dziecko musi posiadać indywidualny dokument.

  • Wniosek o wydanie dokumentu paszportowego osobie małoletniej składają rodzice lub ustanowieni przez sąd opiekunowie albo jeden z rodziców lub opiekunów z pisemną zgodą drugiego z rodziców lub opiekunów, poświadczoną za zgodność przez organ paszportowy lub notariusza.

  • Na wydanie dokumentu paszportowego osobie małoletniej wymagana jest zgoda obojga rodziców, złożona przed organem paszportowym lub notariuszem, chyba że na podstawie orzeczenia sądu jeden z rodziców został pozbawiony władzy rodzicielskiej lub władza ta została ograniczona. W przypadku braku zgodności stanowisk rodziców lub niemożności uzyskania zgody jednego z nich, zgodę na wydanie paszportu zastępuje orzeczenie sądu rodzinnego.

  • Małoletniemu można wydać dokument paszportowy za granicą za zgodą jednego rodzica wyłącznie z ważnych powodów, o ile przemawia za tym dobro małoletniego, szczególnie jeżeli uzyskanie zgody drugiego rodzica jest niemożliwe, lub znacznie utrudnione.


Kiedy należy wymienić ważny paszport na nowy?

W przypadku zmiany lub konieczności sprostowania imienia, nazwiska, daty i miejsca urodzenia, płci lub numeru PESEL, osoba posiadająca ważny dokument paszportowy powinna wystąpić o jego wymianę niezwłocznie, nie później niż w terminie 30 dni od dnia doręczenia ostatecznej decyzji administracyjnej lub prawomocnego orzeczenia sądu stwierdzającego zmianę albo sporządzenia aktu małżeństwa stwierdzającego zmianę nazwiska. Po upływie 60 dni od dnia wystąpienia powyższych zdarzeń dokument traci ważność. W przypadku osób przebywających za granicą paszport traci ważność po upływie 4 miesięcy.

czytaj dalej